miércoles, 6 de julio de 2011

Homage (06-07-10)

[Me he prometido no llorar...]

No me hace falta ir a una estúpida misa de media hora para demostrar que te quise.
Ni me hace falta vestir de negro para demostrar que no te he olvidado.

Con saberlo yo, me sobra.

Aún recuerdo cuando de pequeño me enseñaste todas aquellas palabrotas que he usado y uso tantas veces, o cuando me dabas taaaantos cohetes en Fallas; gajes de ser pirotécnico de nuestra Falla. También recuerdo cuando me llevabas a cualquier sitio y insultabas a cualquier conductor que se interpusiese en tu camino.
O las veces que te levantabas por las noches veraniegas a mear, y hacías que escondiese mi Game Boy Advance SP para que no me pillases jugando a tales horas.

Recuerdo tu afición por el fútbol, los toros y, sobre todo, las películas de vaqueros.
O cuando ibas a ver la playa por la mañana,
O cuando no parabas de fumar en todo el día...

Mi infancia me dejó marcado por ti, mi personalidad. Gracias a ti tengo sentido del humor, y te lo agradezco de todo corazón. A lo mejor no lo parece, pero soy de las personas que más podrían echarte de menos por aquí...

Me dejaste en uno de los peores momentos de mi vida. Y fue extraño, ya que si antes de ese momento no hubiese habido una explosión de felicidad antes de la tormenta depresiva, lo tuyo lo hubiese aceptado aún menos...
Aunque lo tuyo no fue una sorpresa...

Recuerdo cuando tu pierna comenzó a hincharse un día, sin motivo aparente. Y nadie sabía que hacer.
Nadie tenía explicación. Ni nosotros, ni los médicos.
Aunque con suerte te recuperaste... Más o menos...

Recuerdo cuando los médicos nos dijeron lo que te ocurría...
Y recuerdo cuando comenzó a dolerte la espalda, y cuando comenzaste a perder tu movilidad.
Cuando empezaste a no querer salir de casa.
Cuando tuviste que dejar de fumar, tanto.
Cuando todos tus amigos te hicieron un homenaje desde abajo de tu casa, y no hubo nadie que no se emocionase...
Cuando no querías comer...
Cuando un día, sin pensarlo, ya no te quisiste levantar.
Cuando te cambiaron el tabaco por la morfina...
Cuando te tuvimos que engañar, y te dijimos la quimioterapia no era para la gente que tiene cáncer...
Cuando ya no hablabas tanto como antes, aunque aún se podía distinguir tu sonrisa y tu forma de reír...
Cuando por primera vez me fijé en tus ojos, uno tan diferente de otro... Uno tan natural y el otro casi mecánico... Tan bellos...
Me acuerdo también de que justamente ese día me fijé en que ya no existía el vello en tu cuerpo...

Recuerdo verte fumando aquellos días, en los que mezclabas el tabaco con tu morfina...
Recuerdo tus delirios, todos tus dolores incesantes, que no tenían en cuenta todo el aumento de tu medicación...
Recuerdo todo lo que hicieron abuela y mamá por tí...

Recuerdo, cuando aquel día cinco de Julio del año 2010, mamá tuvo que quedarse a dormir en tu casa, y no me gustó nada lo que me dijo... Y recuerdo cuando volvió a casa, tan temprano...

Y me dijo que te fuiste, que no volverías nunca más...


Y no supe como reaccionar...

Me acuerdo cuando te vi allí, dentro de aquella pequeña habitación, llena de flores, y tú allí, dentro de aquella caja del olvido... Tan elegante como siempre...
En tu cara aún se reflejaban todas las alegrías que tuviste a lo largo de tu vida, y todas las que nos pudiste dar... Y aún así no podía creerlo, no podía mirar...

Y parece que hace mucho, pero me doy cuenta del poco tiempo que ha pasado desde entonces. Y de todo lo feliz que soy ahora, gracias a mis amigos, gracias a Ella. Y cuanto me hubiese gustado que la hubieses conocido, y que me hubieses podido llevar a su lado siempre que lo he necesitado, porque tú lo habrías hecho...

Solo ha pasado un año, y en esta fecha, es cuando me doy cuenta de todo.
De que te necesito a mi lado, de que te echo mucho de menos, de que me gustaría que supieses todo lo bien que me va por aquí...



Abuelo Fernando

Si todos los días me pusiera a pensar con lo bien que pasé nuestro viaje juntos en el tren de la vida, te echaría de menos tanto como te he echado hoy de menos...

06-07-10

Siempre te recordaré.
Por los buenos momentos.
Por los malos momentos.

Te quiero...




And it feels,
And it feels like,
The world has grown cold
Now that you've gone away... ♪



[Me prometí no llorar, y aún no he visto momento para dejar de hacerlo...]

5 comentarios:

  1. T____T
    Es precios... M'haguera ENCANTAT coneixer-lo...
    Ho senc moltissim... Así amb tú, SEMPRE. (L)

    ResponderEliminar
  2. Val. Ara entenc el missatge. Ho senc.

    ResponderEliminar
  3. És molt bonic... avegades has de tirar en falta a la gent encara que estiga ahi... jo m'entenc...

    ResponderEliminar
  4. Encara que acceptes que no estàn, alguns dies els recordes més, i et dol un poc...

    ResponderEliminar